Հովհաննես Մկրտիչը բանտարկվեց, քանի որ ճշմարտության առաջ երբեք չընկրկեց և արդարությունն ամեն ինչից վեր դասեց: Հերովդեսը, որն ապօրինի կերպով ամուսնացած էր իր եղբոր կնոջ հետ, զոհ գնաց սեփական մեծամտությանն ու փառասիրությանը: Ծննդյան տոնակատարության ժամանակ նա խոստացավ Հերովդիայի դստերը տալ այն ամենը, ինչ կկամենար, քանի որ աղջիկը հաճելի էր եղել թագավորին իր պարով: Իսկ աղջիկը, նախապես իր մորից խրատված լինելով, պահանջեց սկուտեղի վրա Հովհաննեսի գլուխը, որը ստացավ, քանի որ Հերովդեսը բոլորի ներկայությամբ էր խոստացել։

Համատես ավետարանիչները ներկայացնում են Հիսուսի՝ տասներկու առաքյալներին զույգերով քարոզչության ուղարկելու պատմությունը: Հիսուսը նրանց իշխանություն է տալիս քարոզելու, դևեր հանելու և բժշկելու: Նա պատվիրում է, որ ցանկացած գյուղաքաղաք մտնելիս առաքյալները հանգրվանեն արժանավոր մեկի տանը և ողջույն տան այդ տանը: Եթե այդ տունն ընդունի ողջույնը, ապա կմնան այնտեղ, իսկ եթե ոչ, ապա առաքյալներն իրենց ոտքերի փոշին անգամ թափ կտան ու կհեռանան այդ տնից ու գյուղաքաղաքից: Մատթեոս ավետարանիչը հավելում է, որ այդպիսի գյուղի կամ քաղաքի վիճակն ու դատաստանն ավելի վատը կլինեն, քան սոդոմացիներինն ու գոմորացիներինը:

Նազարեթի ժողովարանում շաբաթ օրը Տեր Հիսուս Քրիստոսի քարոզելու վերաբերյալ Ղուկաս ավետարանչի ներկայացրած տարբերակն առավել ճոխ ու հետաքրքրական է: Ղուկասը մեջբերում է Եսայու մարգարեության այն հատվածը, որն ընթերցեց Հիսուսը ժողովարանում (Եսայի 61):

Ղուկասը ներկայացնում է Հիսուսի բերած երկու օրինակներն այն հարցի շուրջ, թե ինչու Ինքն Իր հարազատ քաղաքում մեծ գործեր ու հրաշքներ չի կատարում: Առաջինը Եղիա մարգարեի՝ սիդոնացիների Սարեփթա քաղաքի այրուն կատարած այցելության, իսկ երկրորդը՝ Եղիսեե մարգարեի կողմից ասորիների սպարապետ Նեեմանի բժշկության պատմությունն է: Երկու դեպքում էլ հրեական ամենամեծ մարգարեները Տիրոջ զորությամբ հրաշք են գործում ոչ թե հրեական միջավայրում կամ ոչ թե հրեաների համար, այլ ասորի, հեթանոս մարդկանց համար: Պատճառը մեկն էր. որովհետև նրանք լսեցին մարգարեի խոսքը, իսկ Հիսուսի հարազատ քաղաքի բնակիչները չէին լսում և չէին ընդունում այն, ինչ Աստծո Որդին քարոզում էր:

Համատես ավետարանիչները ներկայացնում են Կափառնայումում հրաշքներ գործելուց և քարոզելուց հետո Նազարեթ վերադարձող Տեր Հիսուս Քրիստոսին: Մատթեոս և Մարկոս ավետարանիչները պարզապես ներկայացնում են ժողովարանում շաբաթ օրով քարոզող Հիսուսին, որի խոսքերի և իմաստության վրա զարմանում էին նազարեթցիները: Ժողովարանում հավաքվածները հիշատակում էին նաև Հիսուսի «եղբայրների և քույրերի» անունները, որոնց իրենք լավ էին ճանաչում և զարմացած էին, թե ինչպես է նրանց եղբայրը՝ Մարիամի որդին, այսպիսի իմաստության հասել: Այս հատվածում է նաև, որ Տերն արտասանում է մարգարեության թևավոր խոսք դարձած արտահայտությունը՝ «Մարգարեն իր գավառում պատիվ չունի»:

Համատես ավետարանիչներից միայն Մատթեոսն է, որ ներկայացնում է երկու կույրերի և համր դիվահարի բժշկությունը: Ինչ անունով դիմեցին Տեր Հիսուս Քրիստոսին երկու կույրերը, ինչու Տերն ուշացրեց նրանց պատասխանը, և ինչու երբ նրանց հավատը ստուգելուց հետո բժշկեց նրանց, պատվիրեց, որ զգույշ լինեն և չպատմեն իրենց հետ տեղի ունեցածը: Որն էր համր դիվահարի բժշկության վրա ժողովրդի զարմանալու պատճառը:
Այս և այլ հարցերի պատասխանելուց հետո հաղորդումն անդրադառնում է բոլոր գյուղերում ու քաղաքներում մեր Տիրոջ քարոզչությանը և ավարտվում Տիրոջ պատգամով, որով հորդորվում է աշակերտներին խնդրել հունձի Տիրոջը հունձի համար մշակներ հանել:

Համատես ավետարանիչները ներկայացնում են Հայրոսի աղջկա հարության դրվագը, որն ընդմիջվում է արյունահոսող կնոջ բժշկության պատմությամբ:  Իր մահամերձ աղջկա փրկության համար Հայրոսը խնդրում է Հիսուսին գալ իր տունը, իսկ Հիսուսը ճանապարհին դանդաղում է և հավաքված բազմության առաջ բացահայտում գաղտնի, ծածուկ կերպով Իր զգեստի քղանցքին դիպած արյունահոսող կնոջը: Մինչ Հիսուս խաղաղությամբ արձակում է կնոջը, Հայրոսի ծառան գալիս և ասում է, որ իր դուստրը մեռավ, այլևս պետք չէ հոգնություն պատճառել վարդապետին: Ինչպիսի հուսախաբություն, ափսոսանք և աննկարագրելի ցավ պիտի զգար Հայրոսը: Եվ հենց այդ պահին է, որ Տերն ասում է. «Քաջալերվի՛ր, մի՛ վախեցիր, այլ միայն հավատա՛», ու մտնում Հայրոսի տունը:

Հաղորդումն անդրադառնում է Մարկոսի Ավետարանի 5-րդ, Մատթեոսի և Ղուկասի Ավետարանների 8-րդ գլուխներում արձանագրված դիվահալածության դեպքին, որը տեղի է ունեցել Գերգեսա գյուղաքաղաքում: Գերեզմաններում ապրող դիվահարը, որն անդադար ծեծում էր ինքն իրեն և չէր ենթարկվում ոչ մի զսպող գործողության, ընդառաջ է ելնում Տեր Հիսուս Քրիստոսին և, տեսնելով Աստծո Որդու զորությունը, խնդրում է հանգիստ թողնել իրեն, չտանջել: Տերը սաստում է դիվահարին, նրանից դուրս հանում բազում դևեր և, ընդառաջելով նրանց, ուղարկում խոզերի մեջ, որոնք էլ խեղդվում են լճակում: Այս իմանալով՝ գերգեսացիները խնդրում են Հիսուսին հեռանալ իրենց սահմաններից, քանի որ իրենց հետաքրքիր էր և իրենց համար կարևոր էր ոչ թե դիվահարի փրկությունն ու հանգիստ գտնելը, այլ սեփական խոզերին չկորցնելը, նյութական դժվարություն չկրելը:

Հաղորդումը պատմում է Տեր Հիսուս Քրիստոսի կողմից փոթորիկի խաղաղեցման մասին: Առաքյալները սաստիկ վախեցած դիմում են նավախելի մոտ ննջող Վարդապետին, և Տերը զարթնելով սկզբում սաստում է քամուն, ապա հանդարտեցնում ծովը: Տերը հանդիմանում է աշակերտներին՝ նրանց մեղադրելով թերահավատության մեջ:
Ի՞նչ է խորհրդանշում այս պատմությունը, ինչպե՞ս հաղթահարել փորձությունները և վախը, ի՞նչ զորություն ունի միմյանց համար աղոթք անելը. այս և այլ հարցերի պատասխանները գտնում ենք ավետարանական այս հատվածում:

Մատթեոսի Ավետարանի 13.44-52 համարներում ներկայացված է երեք առակ՝ արտի մեջ գանձ գտնող մարդու մասին, որն իր ողջ ունեցվածքը վաճառեց, որպեսզի արտը գնի, թանկարժեք մարգարիտ գտած վաճառականի մասին, որը նույնպես իր ունեցվածքը վաճառում է այդ բացառիկ մարգարիտը գնելու համար, և ձկնորսական ուռկանի մասին, որում հավաքված ամեն բան զատվելու է ձկնորսների կողմից: Առակներից հետո մեր Տերը հարցնում է աշակերտներին, թե արդյո՞ք նրանք հասկացել են ամեն բան, և եզրափակում խոսքը՝ նշելով, որ երկնքի արքայությանն աշակերտած բոլոր անձինք իրենց գանձերից կառանձնացնեն, կհանեն հինն ու նորը։ Սրանով ցույց է տրվում, որ ճշմարտության ճանապարհը բռնած մարդիկ՝ դարձի եկած քրիստոնյաները, իրենց նախկին հմտություններն ու կարողությունները ևս կօգտագործեն երկնքի արքայության համար:

Որոմների առակի և դրա մեկնության միջև Մատթեոս ավետարանիչը ներկայացնում է մանանեխի հատիկի և թթխմորի առակները: Մանանեխի հատիկի առակով մեր Տերը ուսուցանում է Երկնքի արքայության աճման ու զարգացման մասին: Անգամ փոքր ու աննշան թվացող քարոզչությունն ու հոգևոր առաքելությունը կարող են մեծ ու զորավոր եկեղեցու, եկեղեցական համայնքի հաստատման հիմք դառնալ: Երկնքի արքայության մասին պատմող թթխմորի առակով էլ Տերն ուսուցանում է, որ քրիստոնեական կյանք մտնող մեկը ներքին փոփոխություն է ապրում. ինչ որ մի փոքր թթխմորն է անում՝ ամբողջությամբ թթվեցնելով խմորը, նույնն էլ հավատքը:

Հաղորդումն անդրադառնում է որոմների առակին և Տեր Հիսուս Քրիստոսի կողմից դրա մեկնությանը: Միայն Մատթեոսի Ավետարանում պահպանված այս առակով մեր Տերը տալիս է մինչև այսօր ամենից հաճախ տրվող հետևյալ հարցերի պատասխանը. «Ինչո՞ւ է Աստված հանդուրժում մեղավոր ու չար մարդկանց, և ինչպե՞ս է բացատրվում նրանց առկայությունը եկեղեցում»: Առակի մեկնության համաձայն՝ երկու գլխավոր պատճառ կա. առաջին՝ որովհետև նույնիսկ ամենավատ մարդու հետ կապ ունեցող լավ մարդիկ կան, որոնք կարող են վնաս կրել, երբ Աստված արդար դատաստանով հենց այս աշխարհում դատի նրանց, և երկրորդ՝ որովհետև, ի տարբերություն բուսական աշխարհի, հոգևոր կյանքում որոմները կարող են փոխվել ու դառնալ ցորենի առողջ ու բարի հատիկներ:

Մատթեոս և Մարկոս ավետարանիչները ներկայացնում են այն դրվագը, որտեղ Տեր Հիսուս Քրիստոսը պատասխանում է աշակերտների այն հարցին, թե ինչու է առակներով խոսում ժողովրդի հետ: Պատասխանելիս Տեր Հիսուսը վկայակոչում է Եսայու մարգարեության 6-րդ գլխից այն հատվածը, որտեղ Տերն ասում է, որ ժողովուրդը Նրան լսելով պիտի լսի ու չլսի, նայելով պիտի նայի ու չտեսնի, որ չլինի թե դարձի գա ու փրկվի: Ինչո՞ւ է Հիսուսն այս մեջբերումն անում և ի՞նչ նկատի ունի այս խոսքը կրկնելով:
Մատթեոսի Ավետարանի այս հատվածի վերջում երանի է տրվում բոլոր նրանց, ովքեր տեսնում են, լսում ու ճանաչում Ճշմարտությունը՝ Տեր Հիսուս Քրիստոսին, Որին շատ մարգարեներ ու արդարներ տենչալով տենչացին և այդպես էլ չտեսան:

Սերմնացանի առակից անմիջապես հետո Մատթեոսի Ավետարանը ներկայացնում է առաքյալների և Տեր Հիսուս Քրիստոսի հարց ու պատասխան զրույցը, որտեղ Հիսուսը բացատրում է, թե ինչու է առակներով խոսում մարդկանց հետ: Սրանից անմիջապես հետո Մատթեոս ավետարանիչը ներկայացնում է Սերմնացանի առակի մեկնաբանությունը հենց Տեր Հիսուսի կողմից: Քրիստոսը, մեկնելով առակը, շեշտում է, որ սերմն ընդունած հողի տարբեր տեսակները այն մարդիկ են, ովքեր լսում են Արքայության խոսքը և կամ չեն հասկանում, կամ շուտ ոգևորվում են և, պարարտ հող չունենալով, չորանում, կամ, աշխարհի հոգսերով ու հարստության պատրանքով տարված լինելով, կյանքի չեն կոչում արքայության մասին խոսքը, կամ էլ, պատրաստ լինելով, ընդունում են և ապրում այդ խոսքի համաձայն:

Հաղորդումն անդրադառնում է Տեր Հիսուս Քրիստոսի առակներով քարոզչությանը: Քրիստոսը սկսեց խոսել առակներով այն ժամանակ, երբ հատկապես դժվարացել էր ժողովարան մտնելը՝ չորացած ձեռքով մարդու բժշկությունից հետո: Եվ առաջին առակը, որը ժողովրդի առաջ ներկայացնում է Տերը, սերմնացանի մասին առակն էր: Այս առակով Հիսուսը ներկայացնում է տարբեր իրավիճակներում Աստծո խոսքը լսող մարդկանց՝ նրանց համեմատելով չորս տեսակի հողի հետ. ա) ճամփեզր, որտեղ ընկած սերմը երկնքի թռչուններն ուտում են, բ) քարքարոտ, ապառաժ վայր, որտեղ հողը քիչ է, և արմատներ չունենալու պատճառով հասկը շուտ չորանում է, գ) փշոտ և մոլախոտերով հող, որտեղ ընկած սերմը խեղդվում է փշերի կողմից, և դ) պարարտ հող, որտեղ ընկած սերմը կարող է տարբեր չափի պտուղներ տալ:

Հաղորդման ընթացքում մեկնվում է Ղուկասի Ավետարանի 13.1-9 հատվածը, որտեղ խոսվում է ապաշխարության մասին: Տեր Հիսուս Քրիստոսին ներկայացնում են Երուսաղեմի տաճարում զոհաբերության ժամանակ սպանված գալիլեացիների պատմությունը, որին ի պատասխան՝ Հիսուսը խոսում է Սիլովամի աշտարակի փլման հետևանքով զոհված տասնութ հոգու մասին: Մինչև վերջ պարզ չէ, թե ինչ հանգամանքներում էին տեղի ունեցել այս դեպքերը, բայց երկու պատմության մեջ էլ պարզ է մեկ բան. թե՛ սպանված գալիլեացիները և թե՛ զոհված երուսաղեմացիները հասարակության աչքին մեղավոր մարդիկ էին, ովքեր իրենց վերահաս պատիժն էին ստացել: Տեր Հիսուս Քրիստոսը համաձայն չէր այս մտքին:
Հաղորդման վերջում ներկայացվում է անպտուղ թզենու մասին միայն Ղուկասի Ավետարանում պահպանված առակը:

Հաղորդումն անդրադառնում է փարիսեցիներին հատուկ ամենատարածված մեղքին՝ կեղծավորությանը: Տեր Հիսուս Քրիստոսը զգուշացնում է Իր աշակերտներին հեռու մնալ կեղծավորության խմորից, որը շատ աննկատ և արագ կերպով է վարակում մարդուն:
Տեր Հիսուս Քրիստոսն ապա կոչ է անում չվախենալ փարիսեցիներից և առհասարակ որևէ մեկից, որ կարող է միայն մարդու մարմինը սպանել, և հորդորում է վախենալ միայն Նրանից, Ով իշխանություն ունի նաև մարդու հոգու վրա:

Ղուկասի Ավետարանի 11:45-54 համարներում ներկայացվում են օրենսգետներին հասցեագրված վայերը: Տեր Հիսուս Քրիստոսը դատապարտում է օրենսգետներին՝ մարդկանց ուսերին ծանր բեռներ դնելու և մատով անգամ այդ բեռներին չդիպչելու մեջ, մարգարեներին շիրիմներ պատրաստելու, բայց այդ մարգարեներին չընդունելու, գիտության բանալիները պահելու և արքայություն մտնելու հնարավորություն մարդկանց չտալու մեջ:

Ղուկասի Ավետարանի 11.35-54 համարներում ներկայացվում են Տեր Հիսուս Քրիստոսի հասցեագրած վայերը փարիսեցիներին և օրենսգետներին: Փարիսեցիներին մեր Տերը մեղադրում է արտաքինին ներքինից ավելի մեծ ուշադրություն դարձնելու, ձևական մանր օրենքները պահելով`Աստծո Սերն ու Արդարությունն անտեսելու և ժողովարաններում պատվո աթոռները նախընտրելու ու հրապարակներում առաջին ողջույնը ստանալու համար: Նույն այս մեղադրանքներն այսօրվա բոլոր քրիստոնյաներին պետք է զգոն պահեն՝ նույն իրավիճակում չհայտնվելու համար:

Հաղորդումը պատմում է Քրիստոսի մոր և եղբայրների մասին: Նրանք եկել էին Քրիստոսին հանդիպելու: Իսկ Քրիստոսն ասում է, որ Իր քույրերն ու եղբայրները և մայրը բոլոր նրանք են, ովքեր կկատարեն Իր Հոր կամքը, որ երկնքում է: Այս խոսքով մեզ՝ այսօրվա քրիստոնյաներիս, ամենամեծ խոստումներից մեկն է տրվում՝ Տեր Հիսուս Քրիստոսին եղբայր կամ քույր լինելու, մեր Փրկչի հետ հոգևոր ամենասերտ կապն ունենալու: Հաղորդման ընթացքում խոսվում է նաև այն մասին, թե ովքեր էին «Հիսուսի եղբայրներ» կոչվածները. արդյո՞ք Նրա հարազատ եղբայրներն էին, թե պարզապես ազգականներ կամ այլ անձինք:

Հաղորդումը պատմում է այն մասին, թե ինչպես փարիսեցիներն ու օրենսգետները  Տեր Հիսուս Քրիստոսից խնդրեցին Աստծո Օծյալը Նրա լինելու փաստը հաստատող երկնային մի նշան: Զարմանալիորեն ո՛չ փարիսեցիների, ո՛չ օրենսգետների և ո՛չ էլ մնացած հրեաների համար բավական չէին Հիսուսի կատարած բոլոր մեծագործությունները: Ի պատասխան այդ հարցի՝ Հիսուսը սաստող տոնով ասում է, որ չար և շնացող այս ազգին այլ նշան չի տրվելու՝ բացի Հովնան մարգարեի և հարավի դշխոյի՝ Սաբայի թագուհու՝ Սողոմոն արքային այցելելու նշանից: Ի՞նչ խորհուրդ և պատգամ ունեն այս երկու պատմական օրինակները հրեաների և այսօրվա քրիստոնյաների համար: Այս և այլ հարցերի պատասխաններն են հնչում հաղորդման ընթացքում:

Հաղորդման սկզբում մեկնաբանվում է Սուրբ Հոգու դեմ հայհոյանքի մասին Տեր Հիսուս Քրիստոսի կանխազգուշացումը: Սուրբ Հոգու դեմ հայհոյանքն Աստծո զորությամբ գործված գործերի մերժումն է կամ դրանց՝ այլ զորության վերագրումը: Սուրբ Հոգու դեմ հայհոյանքը նաև աստվածային շնորհի միջոցով փրկության հասնելու մերժումն է:
Հաղորդման երկրորդ մասում խոսվում է պիղծ ոգու վերադարձի մասին, երբ մարդը, որը մաքրվել է չար ոգուց, իր անգործության, առաքինություններից հեռու լինելու պատճառով դատապարտվում է պիղծ ոգու վերադարձին: Այս անգամ, սակայն, Ավետարանն ասում է, որ նույն այդ պիղծ ոգին վերադառնում է՝ իր հետ բերելով իր նման յոթ այլ դև ևս:

Հաղորդման սկզբում անդրադարձ է կատարվում Ղուկ. 8:1-3 հատվածին, որտեղ պատմվում է Տեր Հիսուս Քրիստոսին հետևող և իրենց նյութական կարողությամբ Նրան ծառայող կանանց՝ Մարիամ Մագդաղենացու, Հովհաննայի և Շուշանի մասին:
Հաղորդման երկրորդ հատվածում ներկայացվում է Տեր Հիսուս Քրիստոսի կողմից համր և կույր դիվահար մարդու բժշկվելու պատմությունը: Այս դեպքն առիթ եղավ, որ Հիսուսին շրջապատող ժողովուրդը կասկածեր, թե արդյո՞ք դա է Դավթի Որդին՝ Քրիստոսը: Այս կասկածն ավելի խորացնելու նպատակով փարիսեցիներն ասում էին, թե Հիսուսը դևերի զորությամբ է նրանց հալածում: Այդ պնդումին Տեր Հիսուս Քրիստոսը պատասխանում է մի քանի փաստարկով, որոնց և անդրադառնում է այս հաղորդումը:

Հաղորդումը պատմում է Սիմոն անունով մի փարիսեցու տանը տեղի ունեցած ուշագրավ դեպքի մասին, որը պահպանվել է միայն Ղուկասի Ավետարանում: Մեղավոր մի կին մոտենում է Հիսուսին և իր արցունքով թրջում Նրա ոտքերն ու իր մազերով չորացնում: Սիմոն փարիսեցին, տեղի ունեցածից զարմացած, մտքում խորհում է, որ եթե Հիսուսը մարգարե լիներ, ապա կիմանար, թե ով էր այդ կինը: Իսկ Հիսուսը, լավ իմանալով, թե այդ կինն ով էր, պարզապես Իր գթասրտությամբ նրան մեղքերը քավելու և մաքրվելու հնարավորություն էր տալիս:

Նայինի այրու որդու հարությունից անմիջապես հետո Ղուկաս ավետարանիչը ներկայացնում է բանտարկված Հովհաննես Մկրտչին, որին նրա աշակերտները պարբերաբար տեղեկացնում էին արտաքին աշխարհի անցուդարձի մասին: Հովհաննեսը պատգամաբերներ է ուղարկում Հիսուսի մոտ և հարց ուղղում, թե արդյո՞ք Հիսուսն այն մեկն էր, որ պիտի գար, թե մեկ ուրիշի սպասեին: Հովհաննեսն այս հարցն ուղղում էր, որպեսզի իր աշակերտներն առիթ ունենային անձամբ տեսնելու և համոզվելու, որ Հիսուսն է խոստացված օծյալ փրկիչը: Քրիստոսը Հովհաննեսի աշակերտներին գործերով ու խոսքով պատասխանելուց հետո՝ երբ Հովհաննեսի աշակերտները մեկնում են, Ինքն է Իրեն շրջապատող լսարանին ներկայացնում Հովհաննես Մկրտչի ով լինելը: