Լիբրետոն գրել են Վլադիմիր Բեգիչևը և Վասիլի Գելցերը:
Բալետի առաջնախաղը տեղի է ունեցել 1877 թվականի փետրվարի 20-ին Մոսկվայի Մեծ թատրոնում: Հանդիսատեսը բավական սառն է ընդունել ներկայացումը, ժամանակի որոշ քննադատներ նույնպես այն համարել են անհաջող, և շուտով բալետը հանվել է թատրոնի խաղացանկից: Այդ անհաջողության գլխավոր մեղավորներ էին համարում բալետմայստեր Վացլավ Ռեյզինգերին և Օդետայի դերակատարուհի Պոլինա Կարպովային:
Առաջնախաղից մոտ 20 տարի անց կայսերական թատրոնների տնօրինությունը որոշում է բալետը կրկին բեմականացնել 1893-94 թվականների թատերաշրջանի համար: Նոր ներկայացման սցենարը մշակում է բալետմայստեր Մարիուս Պետիպան: Պյոտր Չայկովսկու եղբայրը՝ Մոդեստ Չայկովսկին, վերամշակում է լիբրետոն:
Նոր բեմադրությունը ներկայացվել է 1895 թվականի հունվար 15-ին Սանկտ-Պետերբուրգի Մարիինյան թատրոնում: Հենց այդ օրվանից էլ հանդիսատեսն ու երաժշտական քննադատները բալետը գնահատում են արժանվույնս:
Այս արտահայտությունն օգտագործվում է հետևյալ նշանակությամբ` սեփական ընդունակությունների, գիտելիքների զարգացման մասին չմտածել, չօգտագործել դրանք, մեռցնել: «Քանքար» բառը հնում կիրառվում էր «կշեռք», «կշիռ» բառերի իմաստով, ապա` դրամի մեծ քանակը ցույց տալու համար և միայն հետագայում դարձավ ինչ-որ ոլորտում մարդու արտասովոր ընդունակությունների հոմանիշ:
Ազգը որպես հավաքական գիտակցություն, պատասխանատվություն և հավատարմություն: Ազգային սրբություններ, խորհրդանիշներ և արժեքներ: Կրոնի դերը ազգային կյանքում: Եղբայրասիրության պատվիրանը որպես հիմք ազգային կյանքի: Մեր տեսլականը և առաքելությունը: Ինքնիշխան պետություն ունենալու գինը և պատասխանատվությունը:
- Խոսնակներ՝ Արթուր Աթանեսյան, Վազգեն Յակուբյան
- Վարող՝ Տ. Մեսրոպ քհն. Արամյան
